Kryzys gospodarczy

Kryzys gospodarczy to silne, a często też gwałtowne i długotrwałe załamanie koniunktury. Wynikiem takiego załamania może być recesja, często trwająca nawet wiele kwartałów lub lat. Przyczyny kryzysów gospodarczych są różne, choć zwykle są następstwem „przegrzania” koniunktury i pęknięcia baniek spekulacyjnych. Na rynkach wschodzących w końcu XX wieku przyczyną wielu kryzysów było nadmierne zadłużenie walutowe – stąd wzięła się nazwa tych zjawisk – kryzysy walutowe. Za symboliczny początek obecnego kryzysu gospodarczego uważa się upadek amerykańskiego banku Lehman Brothers we wrześniu 2008 roku, choć praktycznie rozpoczął się on w USA już wiele kwartałów wcześniej. Był to kryzys finansowy, który zaczął się w sektorze bankowym, udzielającym zbyt wielu „złych” kredytów hipotecznych.

W strefie euro w 2010 roku wybuchł kryzys zadłużenia spowodowany nadmiernymi długami rządów takich państw jak Grecja, Portugalia, Irlandia, Hiszpania czy Włochy, którym banki nie chciały pożyczać więcej pieniędzy.

W wyniku kryzysu i w USA, i w Europie banki przestały także sobie nawzajem pożyczać pieniądze, gdyż obawiały się upadku swych kontrahentów, co spowodowało rodzaj „zawału” w systemie finansowym. Sytuację uratowały banki centralne, takie jak amerykańska Rezerwa Federalna (Fed), Bank Anglii, Europejski Bank Centralny (EBC), które w nieograniczony sposób pożyczały je bankom komercyjnym, a robiły to dzięki „dodrukowi” pieniędzy. Ta metoda „leczenia” kryzysu budzi obawy wielu ekonomistów, że po jego zakończeniu pieniędzy w gospodarce będzie za wiele, a więc ceny będą rosnąć bardzo szybko, czyli wystąpi silna inflacja.